Ποιος έχει προτεραιότητα, τα παιδιά ή ο σύντροφος...
O κ. Βασιλικός Παναγιώτης, Κλινικός Ψυχολόγος μας εξηγεί πως οι γονείς θα πρέπει να χειριστούν τις προτεραιότητες ανάμεσα στα παιδιά και το σύντροφο τους.
Οι γονείς πολλές φορές θεωρούν ότι τα παιδιά έχουν προτεραιότητα στην ζωή τους. Οι μητέρες κυρίως βασίζονται περισσότερο στην σχέση τους με τα παιδιά για να καλύψουν τις συναισθηματικές τους ανάγκες από ότι σ’αυτή με τον σύντροφό τους. Η προσδοκία αυτή έχει σαν επακόλουθο να βάζουν τα παιδιά τους πάνω απ’ όλους, να «θυσιάζονται» για αυτά και να έχουν δυσανάλογες απαιτήσεις από την σχέση γονιού με παιδί. Η συμπεριφορά του παιδιού τους αποκτά ιδιαίτερα μεγάλη σημασία γι’ αυτούς, τους κατακλύζει και επηρεάζει αποφασιστικά την οικογενειακή τους λειτουργία. Οι γονείς αυτοί πιστεύουν ότι πρέπει να είναι συνεχώς πίσω από τα παιδιά τους, να τα προσέχουν, να τα καθοδηγούν, να τα συμβουλεύουν και γενικά να τα παρακολουθούν σε κάθε τους βήμα. Φαίνεται ότι για τους γονείς αυτούς είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αφήσουν στα παιδιά τους χώρο να κάνουν λάθη, να δοκιμάσουν τις δικές τους δυνάμεις, να αποτύχουν και να ξαναδοκιμάσουν. Πιστεύουν ότι πρέπει να τα προστατεύουν συνεχώς από τις αποτυχίες και να τα προφυλάσσουν από πιθανούς κινδύνους.
Οι γονείς για να είναι αποτελεσματικοί πρέπει να έχουν μια πιο «χαλαρή» σχέση με τα παιδιά τους. Η δική τους σχέση πρέπει να είναι η προτεραιότητά τους. Τα παιδιά κατέχουν ουσιαστική θέση στην ζωή μας, αλλά έρχονται μετά, αν όχι σε δεύτερη θέση σίγουρα όχι πιο σημαντική από αυτή που αναλογεί στον σύντροφό μας. Οι γονείς αυτοί φαίνεται να αφήνουν στα παιδιά τους περισσότερο χώρο για ελευθερία και ανεξαρτησία. Ενώ απολαμβάνουν την παρέα των παιδιών τους επιθυμούν και επιλέγουν να έχουν χρόνο και μόνοι με τον/την σύντροφό τους. Η πρωταρχική τους σκέψη δεν είναι αποκλειστικά στα παιδιά τους αλλά κυρίως στην μεταξύ τους σχέση. Τα παιδιά έχουν την δικιά τους ζωή να ζήσουν και χρειάζονται την ελευθερία τους για να διαμορφώσουν τον χαρακτήρα τους. Οι αποτελεσματικοί γονείς είναι σίγουροι για τον εαυτό τους και δεν διορθώνουν συνεχώς τα παιδιά τους ούτε και είναι από πάνω τους σε κάθε τους δραστηριότητα. Είναι εκεί όταν τους χρειάζονται αλλά δεν νοιώθουν την ανάγκη να επεμβαίνουν συνεχώς στην ζωή τους ιδιαίτερα όταν δεν τους ζητείται. Αναμφίβολα αυτό δεν σημαίνει ότι αδιαφορούν για τα παιδιά τους. Ενδιαφέρονται γι’ αυτά, αλλά δεν αγχώνονται σε υπερβολικό βαθμό. Πιστεύοντας ότι τα «παιδιά είναι παιδιά» αποδέχονται την ανωριμότητα και τις αδυναμίες τους και δεν «διαλύονται» σε κάθε στραβοπάτημα τους.
Οι γονείς που νοιώθουν καλά στην μεταξύ τους σχέση, αποδέχονται περισσότερο τα παιδιά τους γι’ αυτό που είναι και όχι γι’ αυτό που θα ήθελαν να είναι. Δεν τα «χρειάζονται» για να τους φέρνουν χαρά και ευτυχία που συνήθως λείπουν από την συντροφική τους σχέση.
